ΤΟ ΠΑΡΤΥ
Ξύπνησα με ξυπνητήρι στις 8.30 για να βάλω τα ρεβύθια και τις φακές να βράσουν. Έφτιαξα τις πίτσες και μετά τους κεφτέδες, όργιο μπαχαρικών και μίξη ότι υλικών είχα στην κουζίνα κατά βούληση και όχι κατά συνταγή. Δεν σταμάτησα να φτιάχνω φαγητά μέχρι τις 15.30. Τότε ετοιμάστηκαν 2 ταψιά ρεβυθοκεφτέδες, 2 ταψιά φαβοκεφτέδες, ένα ντιπ και 6 πίτσες με δικό μου φύλλο εννοείτε. Έφτιαξα τις φαβορίτες, έκανα ένα μπάνιο και ναμε στη παραλία.
Στην κουζίνα
Δεν βλέπω κανένα πάρτυ παρόλο που έχω φτάσει μιάμιαση ώρα καθυστερημένος, είναι ήδη 16.30, το πάρτυ ξεκινούσε στις 15.00. Βλέπω τα παιδιά να παίζουν στη παραλία, καμία τριαναταριά διαολάκια που δεν σταματούν να μπαινοβγαίνουν ούτε λεπτό μέχρι τις 9 που κόψαμε τη τούρτα. Με πλησιάζει μία άγνωστη κυρία και μου δίνει το χέρι "σας ευχαριστούμε πολύ, τι θαυμάσια ιδέα να κάνετε το πάρτυ στο καρπούζι, τι θαυμάσια μέρος, δεν έχουμε έρθει ποτέ εδώ". Ήταν η μαμά ενός συμμαθητή του Μιχάλη. Το πάρτυ είναι υπερπαραγωγή. Είναι καλεσμένες η δευτέρα τάξη σε 2 σχολεία (το νυν και το πρώην) και τα παιδιά από 1 χωριό, το Καγιάνι. Είμαστε grante με την Έφη, πρόκληση για το κοινό αίσθημα μέσα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Τέλος πάντων, όλοι ήταν σκορπισμένοι στη παραλία και δεν ασχολήθηκε κανείς με κανένα. Ούτε καναπεδάκια, ούτε βαρετές συζητήσεις για να περάσει η ώρα, όλοι με το μαγιό τους σχημάτιζαν παρέες. Από ψηλά φαίνονταν σαν σμήνος πουλιών που μία γίνεται πυκνό και μία αραιώνει. Οι γονείς είχαν την ευκαιρία να ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΝ και να απολαύσουν το πάρτυ. Για τα παιδιά δεν το συζητάω. Κανείς δεν ασχολήθηκε με τα φαγητά μέχρι τις 8. Τότε βγήκαν οι μανιταρόπιτες, τυρόπιτες, κερασόπιτες, σαλάτες, μπασμάτια της Έφης και της Στέλλας, τα δικά μου φαγητά και στο τέλος μία τούρτα φράουλα τεραστίων διαστάσεων (Έφη/Στέλλα) και μία τούρτα έκπληξη lacta που έβαψε τα χεράκια και τα μουτράκια τους με σοκολατί γλυψιές.
Πριν τη τούρτα υπήρχε και ένας χοντρός τεραστίων διαστάσεων ο οποίος έφτιαχνε σουβλάκια, μιλάμε ήταν γεννημένος για να φτιάχνει σουβλάκια. Πολύ σοβαρός, σχεδόν τρομαχτικός, με μουσάκι ασχολιόταν μόνο με τα σουβλάκια αλλά τα παιδιά τον αγάπησαν αμέσως. Όταν βγήκαν οι τούρτες και σταμάτησε να ψήνει, κάθισε στην πλαστική καρέκλα δίπλα στη ψησταριά, εμφανώς λυπημένος που δεν υπήρχε κανείς για να του ψήσει σουβλάκια. Μετά από λίγη ώρα, περίεργα καταβεβλημένος, έγειρε το κορμί του μπροστά, το κεφάλι κρέμασε πάνω από τη ζεβλωμένη του κοιλιά και με το Leo είπαμε ότι έπαθε DSM (Dτepression of the Souvlaki Maker).
Το βράδυ ο Μιχάλης με το φίλο του το Στράτο, μέχρι να τους φέρω τα στρωματάκια να κοιμηθούν στο χαλί, στρωματσάδα όπως τους αρέσει, είχαν λιώσει κανονικά, ο ένας στον καναπέ και ο άλλος στα μαξιλάρια του καναπέ.
τέζα στον καναπέ
