ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Οι τάξεις περνάνε σαν ταξί. Οι πιτσιρικάδες αλλάζουν με την ίδια ταχύτητα. Μόνο εμείς, οι γονείς τους, απ' ότι φαίνεται δεν αλλάζουμε...

Η φετινή χρονιά έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Μπορείς να παρατηρήσεις ότι τα παιδιά παίρνουν μία κατεύθυνση. Άλλος έχει τάση να λέει συνέχεια αστεία, άλλος να αρπάξει κάτι και να φύγει, άλλη να φέρεται προστατευτικά, κάποιοι να ερωτεύονται ενώ κάποιοι άλλοι, με σκυμμένο κεφάλι, να βιώνουν τις πρώτες έντονα μελαγχολικές τους στιγμές. Η ζωή τους έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό...

Η αντίδραση των πατεράδων και μανάδων ποια είναι άραγε; Ένα αποδοκιμαστικό κούνημα του κεφαλιού ή ένα κρουασάν στο στόμα από το κοντινό φούρνο στην καλύτερη περίπτωση (υπάρχουν και τα molto, πιο φτηνά και παντού).

Στο σχολείο tου Μιχάλη ο γυμναστής ζητούσε συγνώμη (από ποιους; από τους μπουκωμένους γονείς; τους αραχτούς στη σκιά ενώ τα παιδιά κάνουν γυμναστικές επιδείξεις;) για τις μουσικές επιλογές των παιδιών της έκτης τάξης - ούτε που πρόσεξα τι, κάτι σε στυλ Παπαρίζου - (αλλά τι να κάνουμε παιδιά είναι, πρέπει να τα συγχωρέσουμε, όπως είπε). Φοβερή ενθάρρυνση. Γιατί άραγε δεν διάλεξαν Σούμπερτ για να κάνουν τούμπες στο στρώμα;

Τι ωραίες που είναι οι σχολικές γιορτές. Εγώ δεν κοιτάζω τα παιδιά, παρατηρώ τους γονείς. Το σώμα τους δείχνει τι σκέφτονται. (Υπομονή θα τελειώσει - Το παιδί μου τα πήγε περίφημα, κούτσου, κούτσου - Θα ενθουσιαστεί με το βίντεο που τον τράβηξα). Μάτια που αναζητούν τυροπιτάκια και μασώντας αξιοποιούν το δικαίωμα του γονιού, κάνοντας παρατηρήσεις. "μη βραχείς, μη πέσεις, έλα να φας κάτι, άσε τη μπάλα, θα παίξεις μετά".


Πόσα από αυτά θα αντισταθούν στις μαλακίες (οπς, κακιά λέξη, μη Στέλιο, μπορείς να το πεις με άλλο τρόπο) των γονιών και των δασκάλων τους;

Μακάρι να έχω μάτια ανοιχτά να σας παρακολουθώ, να μεγαλώσετε,
να μη μας μοιάσετε.